Wołając Abba!

Cześć Karol fajne teologiczne przemyslenia....mam tylko  pytanie -jak sądzisz za kogo uwazali Jezusa ludzie z tego miasta i czy dziwisz im się ,że tak postąpili....bo ja im się nie dziwie....

Serdecznie Wam dziękuję z udział w forum. Bóg zapłać!

Rzeczywiście mnie też poruszyło rozmyślanie Karola – noszę je w sercu kilka dni. Karol napisał tu ciekawą rzecz –
„(...)a było ich około dwóch tysięcy, i utonęło w morzu. (Mk 5,13). Dlaczego w morzu? W czasach przed Chrystusem morze uważano za siedlisko diabła. Stąd właśnie Jezus chodził po wodzie (Mt 14,25), by pokazać że ma pełną władzę nad diabłem i demonami. Piotr z kolei tonął, bowiem był grzeszny. Popatrzcie też na zawołanie uczniów 'Panie, ratuj, giniemy' podczas sztormu (Mt 8,23).”
Chyba po raz pierwszy od wielu lat Twoje pytanie Karolu wybrzmiało we mnie „dlaczego w morzu?” Wytłumaczenie jest rewelacyjne. Kolejny raz uświadamiam sobie, że ten tekst mówi o królestwie szatana. W naszym powiedziałbym najniższym (ostatnim) wymiarze w którym możliwe jest życie - ziemia mimo, iż stworzona dla ludzi to jednak jest w pewien sposób poddana szatanowi – zobaczice jest więcej wody na ziemi niż lądów. Może lądy symbolizują (idąc dalej tym tropem) oazy pokoju dane nam od Boga?? W każdym razie wody zalewają lądy, wdzierają się w nie przypomina mi się wizja Jana Bosko – oto jej treść: Wizja przedstwia symboliczną bitwę morską między Kościołem a jego przeciwnikami. Papieżprowadzi wielki żaglowiec, otoczony mniejszymi jednostkami, po przeciwnej stronie znajduje się niepoliczalna liczba okrętów wroga o ostrych dziobach, będących w stanie przebić wszystko w co uderzą, ustawiona w szyku bojowym. Okręty wroga dodatkowo wyposażone są w działa, materiały zapalające i... książki, na pokładach znajduje się armia uzbrojona w karabiny. Kierują się one na ogromny statek Kościoła, próbując przebić go swoimi dziobami i podpalić i zniszczyć. Jednostki eskortujące, otaczające duży żaglowiec Kościoła, dostają rozkazy świetlne nakazujące manewry mające udaremnić atak wroga.
Pośrodku morza znajdują się dwie kolumny skalne. Na szczycie jednej znajduje się figuraMaryi Dziewicy, pod którą widnieje napis Auxilium Christianorum (z łac. Wspomożenie chrześcijan). Sąsiednia kolumna jest potężniejsza i wyższa, na jej szczycie znajduje się proporcjonalna do kolumny Hostia a pod nią tablica Salus Credentium (z łac. Zbawienie wiernych).
Okrętem flagowym dowodzi papież, widzi on zaciekłość wroga w stosunku do wierzących. Zarządza naradę kapitanów jednostek eskortujących. W czasie narady zrywa się sztorm, stąd dowódcy muszą powrócić do kierowania własnymi jednostkami. Sztorm cichnie i kapitanowie są zwoływani ponownie. Wyznaczony zostaje kurs na dwie kolumny.Podczas drugiej narady znów pojawia się sztorm, papież poświęca wszystkie siły, aby utrzymać kurs na kolumny na których zwisa dużo łańcuchów i kotwic.
Następuje atak nieprzyjaciela, który chce powstrzymać Duży Okręt. Niektóre rzucają w niego książkami i materiałami zapalnymi inni strzelają z dział i karabinów. Dzioby wrogich okrętów uderzają w Duży Żaglowiec, ale nieskutecznie. Mimo wysiłków wroga okręt płynie dalej, wróg męczy się i traci amunicję. Od czasu do czasu podczas ataku pojawiają się wyrwy i dziury Duży Okręt zaczyna przeciekać, w tej samej chwili powiewa bryza od kolumn powodująca zasklepienie dziur i ustanie przecieków. W tym samym momencie działa napastników wybuchają, psują się strzelby, łamią się dzioby i wiele okrętów rozsypuje się. Oszaleli nieprzyjaciele rzucają się do walki wręcz, uderzają pięściami, bluźnierstwami i przekleństwami.
W pewnym momencie zostaje trafiony papież i upada, jednak osoby wokół niego podnoszą go. Potem zostaje trafiony drugi raz, tym razem ginie. Wróg wybucha okrzykiem radości, słychać wyzwiska. Lecz, ledwie jeden papież ginie, już drugi zajmuje jego miejsce. Kapitanowie wybrali tak szybko nowego, iż wieść o śmierci zbiegła się z informacją o wyborze nowego. Wróg zaczyna tracić ducha, nowy papież powoduje rozpraszenie wroga i prowadzi okręt nadal w kierunku kolumn. Zakotwicza się o kolumnę z Hostią łańcuchem dziobowym a rufowym o kolumnę ze statułą Maryi.
Następuje ogromne poruszenie, wróg wpada w panikę i popłoch, ucieka. W trakcie ucieczki okręty wroga rozbijają się, na wzajem się zderzają, tonąc pociągają za sobą sąsiednie. Część okrętów stała z oddali obserwując co się dzieje. Teraz spokojnie podpływają do kolumn i także się dowiązują. Zapada cisza na morzu.

- oczywiście to symbolika – ale czy nie ciekawa jest jej spójność, kontynuacja myślowa ze słowami Pisma...


Na Mariusza pytanie - odpowiedź kryje się na początku rozdziału  (Łk, 8,26) i przypłynęli do kraju Gergezeńczyuków, który leży naprzeciw Galilei. Ponieważ Jezus m.in. przypływał  do ludzi w "różnych krainach" chciał wszystkich zbawić - pokazuje nam również jak ziarno słowa bożego należy siać - wszędzie - niezależnie od tego co myślimy od danej społeczności - może się okazać, że jest tam tylko jedna osoba - ale dla Boga jak drogocenna perła. Kilka ciekawych pytań i rozważań napisał m.in pewien ksiądz, oto jego słowa:

W KRAJU GERGEZEŃCZYKÓW
Ze zbocza Góry Błogosławieństw, leżącej po zachodniej stronie Jeziora Galilejskiego, rozpościera się wspaniały widok na całe jezioro. Bardzo dobrze widać przeciwległy brzeg – miejsce, gdzie wydarzyło się to, co ewangelista Łukasz opisał w ósmym rozdziale swojej Ewangelii. To kraj Gergezeńczyków. Jezus przypłynął do nich w niedługim czasie po wygłoszeniu Kazania na Górze, gdzie tak pięknie mówił o szczęściu, radości i pokoju, które Bóg przygotował dla każdego z nas. Być może wśród tysięcy zasłuchanych w słowa Ośmiu Błogosławieństw zabrakło mieszkańców wschodniego wybrzeża Jeziora Galilejskiego. Ale choć ich nie było, to Jezus o nich nie zapomniał. Też są dla Niego ważni. Dlatego postanowił do nich popłynąć – by opowiedzieć o Ojcu; by dać im szansę życia wiecznego w szczęściu i radości. Tylko czy będą chcieli Go posłuchać? Czy pomogą znaki, które przy pomocy Ojca będzie chciał uczynić? Pierwsza okazja dokonania znaku nadarzyła się po ...przepłynięciu jeziora. Jezus uzdrawia człowieka opętanego przez złe duchy. Po opuszczeniu tego nieszczęśnika weszły one w stado świń, które natychmiast popędziło po urwistym zboczu i utonęło w wodach jeziora. Gdy przyszli właściciele świń, nie umieli się cieszyć ani z obecności Mistrza, ani z powrotu do zdrowia człowieka opętanego. Nie było miejsca na zachwyt, na odkrycie Jezusa. Ich myśli były przy świniach. Ewangelista opowiada, że cała ludność kraju Gergezeńczyków tak bardzo była przejęta strachem, że prosiła Jezusa, żeby odszedł od nich. Jezus więc wsiadł do łodzi i odpłynął. Aż się nam dziś wierzyć nie chce, że ci ludzie byli w stanie tak się zachować. Mieli taką szansę – byli tak blisko Mistrza. I nic. Stchórzyli? Byli przejęci strachem? Ale dlaczego? A jak ja bym się zachował na ich miejscu? Gdybym był właścicielem trzody świń, pasącej się nad brzegiem Jeziora Galilejskiego? Co bym odpowiedział mojemu słudze, donoszącemu mi, że właśnie całe moje stado zostało owładnięte przez złe duchy i runęło do jeziora? Czy też bym się bał? Co bym myślał o Tym, który tego dokonał? Czy nie chciałbym z Nim porozmawiać, dowiedzieć się więcej, więcej zobaczyć i posłuchać? Czy, tak jak „cała ludność”, byłbym przejęty strachem? Sparaliżowany? Tak wiele pytań przychodzi mi dziś do głowy, gdy wpatruję się w strome brzegi Jeziora Galilejskiego. Przenoszę się duchem w tamten czas i próbuję zrozumieć. Szukając prawdy o Gergezeńczykach, szukam prawdy o sobie samym. Dlaczego ludzie boją się Pana Jezusa? Dlaczego zamiast miłości strach zwyciężył w sercach mieszkańców wschodniego wybrzeża Jeziora Galilejskiego? Czego się bali? Kogo? O co? Odkrywam, że strach może mnie tak bardzo sparaliżować, że nawet nie chcę pozwolić samemu Bogu, by wszedł do mego serca. Dzieje się tak wtedy, gdy bardziej skupiam się na moich słabościach, gdy więcej myślę o złych duchach aniżeli o mocy i potędze Boga. Gdy ulegam strachowi, nie dając Bogu szansy, aby mógł mnie obdarzyć swą miłością. Gdy nie ufam, gdy nie otwieram swego serca – wtedy przegrywam. Ks. Piotr Nowicki SAC

Wy jesteście naszym listem, pisanym w sercach naszych, listem, który znają i czytają wszyscy ludzie. Powszechnie o was wiadomo, żeście listem Chrystusowym dzięki naszemu poszukiwaniu, listem napisanym nie atramentem, lecz Duchem Boga żywego, nie na kamiennych tablicach, lecz na żywych tablicach serc. (2Kor 3, 2-3)

Jakie to wspaniałe.
Listem, czyli własnością nadawcy.
Posłanym.
List pisany na żywych tablicach serc.
List jako coś intymnego, prywatnego, osobistego.
Coś, w co autor wlał całe swoje serce.
List, czyli nowina, dobra nowina.
List, jako coś, co ma działać.
Coś co ma swoje określone zadanie.
List, jako coś posyłanego - nie biernego, czy martwego.
Coś żywego.
List, który ma dotrzeć do odbiorcy, pomimo ogromnych kilometrów.
List, którego odbiorcą jest Bóg w drugim człowieku.
List wspaniale dopracowany, bowiem zawiera adres nadawcy, na wszelki wypadek.
List, który zachowuje się na zawsze w szufladzie.
List ze znaczkiem, bo Ktoś za niego zapłacił.
Ktoś za niego poniósł ofiarę.
Aby mógł działać, docierać, zmieniać, żyć.

To taki chaotyczny zapis myśli. Wybaczcie;)